دلتنگییهای آدمی را باد ترانه ای میخواند
رویاهایش را اسمان پر ستاره نا دیده می انگارد
و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند
سکوت سر شار از سخنان نا گفته است از حرکات نا کرده
اعتراف به عشقهای نهان و شگفتیهای به زبان نیامده
و در این سکوت حقیقت ما نهفته است
اما افسوس و صد افسوس که من به سکوت عادت نکرده ام
رویاهایش را اسمان پر ستاره نا دیده می انگارد
و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند
سکوت سر شار از سخنان نا گفته است از حرکات نا کرده
اعتراف به عشقهای نهان و شگفتیهای به زبان نیامده
و در این سکوت حقیقت ما نهفته است
اما افسوس و صد افسوس که من به سکوت عادت نکرده ام
posted by پسر at ۷:۴۶ قبل‌ازظهر
