و چه زیبا نوشته بود که:

به گریه های غریبانه ام ببخشایید 

که من که سنگ صبورم نه سنگم و نه صبور 

  دلی که می شود از غصه تنگ می ترکد

چه جای دل که در این خانه سنگ میترکد

 چه سنگ بارانی 

نگاه کن نگاه ها همه سنگ است و دلها همه سنگ

گیرم گریختی همه عمر

کجا پناه بری؟ خانه خدا هم از سنگ است